Op maandag 2 maart startte ik vol goede moed met Crisp Communications. Ik ging voor mezelf aan de slag: laptop gekocht, Gsuite-account ingesteld en een website gemaakt. Je kan je wel voorstellen hoe enthousiast ik was om van start te gaan.
Een paar weken daarvoor kwam ik terug van een vakantie in Cambodja. De avond voordat ik het vliegtuig instapte voelde ik me een beetje koortsig. Het coronavirus was toen al flink aan het huishouden in China en de eerste infecties buiten China werden gemeld. Onder andere in Thailand, waar ik op de heen- en terugweg een transfer had. Met een vriend die ik had bezocht en zijn vriendin, maakten daar grappen over: ‘Straks heb jij ook corona!’
Ik wist dat ik geen corona had. Eerder maakte ik mij zorgen dat ze me niet op het vliegtuig zouden laten stappen als ik koorts zou hebben. De beelden uit China waarop je zag dat de temperatuur van mensen werd gemeten, kwamen toen al binnen. Als ik niet zou kunnen vliegen, zou ik Cambodja niet meer uitkomen. En ziek zijn in Cambodja, dat was het laatste waar ik op zat te wachten. 'Gelukkig' heb ik die dag kunnen genieten van de 16 uur durende terugreis.
De eerste maatregel
Terug naar 2 maart. Week 1 van mijn bestaan als zzp’er is begonnen. De eerste opdracht, die ik al binnen had weten te halen voordat ik zou beginnen, is van start gegaan. Verder ben ik druk met het op de rails krijgen van alle zaken die bij het ondernemerschap horen. Een boekhoudprogramma installeren, boekhouder regelen, zakelijke rekening openen, verzekering...
Ondertussen heb ik contact met potentiële klanten. Twee opdrachten zijn zo goed als binnen. Prima start, dacht ik zo. Ik geniet van de vrijheid van het zzp-leven. Verder ben ik druk met het verkopen van mijn huis (kort daarvoor ben ik gescheiden) en ik ben bezig met motorrijlessen.
Op woensdag 4 maart maak ik iets geks mee: de eerste corona maatregel. Een mede-motorcursist moet zijn AVB halen. Hij wil de examinator een hand geven, maar die weigert. ‘Doen we niet meer. Nieuwe regel,’ zegt 'ie kortaf. Op dit moment zijn er een handvol besmettingen in Nederland, maar er is nog niemand overleden aan het virus.
Laatste lunch buiten de deur
Op vrijdag 6 maart overlijdt het eerste slachtoffer. Op maandag 9 maart 'spreken we af' met premier Rutte dat er geen handen meer worden geschud. Lacherig, want na de aankondiging doet hij het zelf alsnog.
Net als de rest van Nederland trek ik me nog weinig van het Chinese virus aan. Deze week ga ik kijken naar kantoorruimte, want thuiswerken zie ik niet zo zitten (je ziet 'm al aankomen). In diezelfde week verstuur ik twee offertes en m'n eerste factuur. Working life is good...
Het is 12 maart. Achteraf gezien het moment waarop de 'shit hits the fan'. Ik haal mijn theorie-examen voor de motor. 's Avonds zie ik Rutte weer op tv. Ditmaal heeft hij zijn collega Bruins meegenomen: ‘Tot 31 maart worden evenementen met meer dan 100 personen afgelast en geldt het advies om zoveel mogelijk thuis te werken.’ Tja, dat deed ik al, dus het dringt nog steeds niet tot me door welke impact het coronavirus gaat hebben op mij, op ons, op de wereld.
Een dag later heb ik een zakelijke lunch, niet wetende dat dit de laatste afspraak is die ik buiten de deur heb. Mijn agenda voor volgende week was namelijk al aardig gevuld.
"We zetten de opdracht even 'on-hold'"
Zondag 15 maart. In mijn omgeving hoor ik geluiden van mensen die het vreemd vinden dat er wel thuisgewerkt moet worden, maar dat kinderen gewoon naar school moeten. Blijkbaar denkt heel Nederland er zo over, want 'onder druk' besluit het kabinet diezelfde avond om alsnog de scholen te sluiten. Op dat moment zijn er 1.400 besmettingen in Nederland.
Maandag 16 maart begin ik de dag met contact opnemen met de afspraken die ik die week heb. Bij een aantal kies ik ervoor om de afspraak uit te stellen, in plaats van telefonisch te laten plaatsvinden. Bij kennismakingen, zeker als het om een mogelijke opdracht gaat, vind ik face-to-face contact veel prettiger. Die twee weken maken niet zoveel uit. En na 31 maart kunnen we langzaam aan weer terug naar het normale leven. Dacht ik…
Ik maak er een rustige week van. De opdracht waarmee ik was begonnen, maak ik af. Verder werk ik aan mijn website, doe wat aan m'n aanwezigheid op sociale media en worstel met de inrichting van het boekhoudprogramma. Tegen het einde van de week neem ik contact op met de twee potentiële opdrachtgevers. Vanwege de situatie die is ontstaan door corona, had ik ze maar even met rust gelaten. Maar aan de telefoon hoor ik een reactie die ik in de weken erna nog een aantal keer zal horen: ‘We zetten de opdracht even 'on-hold'. ‘
Twijfel. Heb ik wel het juiste besluit genomen om voor mezelf te beginnen?
In de online-modus
‘No problem, ik begrijp jullie situatie volledig. Het zijn ongekende tijden en onze gezondheid is nu even belangrijker dan werk,’ is mijn antwoord. Op dat moment gelden de maatregelen nog tot 6 april. En hé, ik ben pas drie weken bezig en m'n eerste opdracht zit er al op. No worries.
Het is maandag 23 maart. Week 4 gaat beginnen. De eerste maand zit er bijna op. Hoe relaxt ik in het weekend nog was (en met mij de vele Nederlanders die massaal parken en stranden bezochten), onderhand begin ik me toch wel zorgen te maken. Nu weet ik van andere starters dat twijfelen over je onderneming in de eerste weken heel normaal is. Maar de persconferentie van die avond helpt niet echt mee: ‘Alle bijeenkomsten en evenementen worden tot 1 juni verboden. Gemeentes krijgen de bevoegdheid om boetes uit te delen.’
De lijntjes die ik had uitgegooid naar bekenden en LinkedIn-connecties leveren niets op. Ondertussen lees ik artikelen op marketing- en communicatiemedia dat opdrachten worden stilgelegd. Gelukkig zie ik ook veel mooie initiatieven en projecten die juist door de corona maatregelen worden gestart. Online is waar het nu gebeurt. Ik besluit me in te schrijven op een aantal freelance-platforms om te kijken of ik daar wat opdrachten kan scoren.
Het kan altijd erger
Dinsdag 31 maart. De eerste maand Crisp Communications zit erop. De maatregelen die aanvankelijk tot 6 april zouden duren, worden vandaag verlengd tot 28 april. Dat is balen, maar het is ook nodig. En ergens geeft het ook rust. Ik weet dat ik de komende vier weken ben aangewezen op m'n laptop en telefoon. En met mij de rest van Nederland.
Gelukkig kan ik melden dat het voor mij niet meer is dan een ongemak. Ik heb vrijwel geen onkosten en bovendien maak ik gebruik van de starterregeling van het UWV, waardoor ik verzekerd ben van een maandelijks inkomen. Het is niet veel, maar ik kan ervan leven. Ik kan het toch niet uitgeven in de kroeg of restaurant. Maar ondertussen hoor ik van de ondernemers met wie ik contact heb dat zij wel in moeilijkheden komen. Onkosten lopen door en spaargeld raakt op. Verschrikkelijk.
Het beste ervan maken
Ik probeer vooral positief te blijven en er het beste van te maken. Ik focus me op wat ik wel kan: online cursussen volgen, deelnemen aan community's en discussies op sociale media, uitzoeken waar voor mij kansen liggen, content maken voor de SEO van mijn website en vooral contact blijven houden met de mensen om mij heen. Want mijn gezondheid, die van mijn familie en vrienden en die van de rest van Nederland, gaat nu even voor. Maar ik bereid me ook voor op het moment dat we weer naar buiten mogen. Want dat moment gaat zeker komen.
Hopelijk lees ik mijn eigen verhaal over een half jaartje, als het dan allemaal achter de rug is, met een glimlach terug. Ik wens iedereen veel sterkte in deze vreemde periode. Hou vol en stay healthy!
